Ayrılık denilince insan birden irkiliyor değil mi ? Söylemesi bile insanın canını böyle acıtırken yaşaması

daha çok yakıyor insanı! Var mıdır ayrılıklar yaşamayan ? Herkes bir şekilde bu hüzünü muhakkak ki

tatmıştır.Zordur ayrılıklar.Dersiniz canı sağolsun,nefes alıp verdiğini bileyim de uzaktada olsa çekerim

hasretini!  

      Ama bunu dil söyler. Dil söylerde gönül söyler mi. Söylemez. Acıdır çünkü. Acıtır canını.

Sızlatır insanın burnunu. Yanında yoktur ama hep kalbinde, hatıralarında, her an seninle gibidir.

      Düşünürsün: Ben böyle hasret çekip, acıyla kıvranırken; acaba o da aynı şeyleri yaşıyor mu diye?

Beyninde hep bir soru işaretidir bu! Sonra yine dersin ki; Olsun. Onun canı sağolsun….

      Peki ya sevdiğiniz insanı bir daha hiç görememek üzere kaybettiyseniz!!! İşte en acısı da bu . Bir daha

yüzünü görememek, sesini duyamamak, ona dokunamamak, onun sevdiği şeyleri her görüşünüzde

kahrolmak, sevdiği yemekleri yiyememek… Sevdiği şarkıları yalnız dinlerken gözünüzden akan her

damla yaşta maziyi yaşamak…

      Bazen yolda yürürken ona ne kadar benziyor diye tanımadığınız insana deli gibi bakıp, onun olmadığını

anladığınız zamanki kahroluş…

      Sevdiklerimizin değerini onlar yanımızdayken bilelim. Kaybettikten sonra keşkelerle yad etmeyelim.

   Dedim ya acıdır , hemde çoook acıdır ayrılıklar. Can yakan, dönüşü olmayan ayrılıklar yaşamamak

dileklerimle…..

NOT: Sitemizde yayınlanan köşe yazılarından yazarların kendileri ve yayınlanan okur yorumları okuyucuların kendilerine ait görüşleridir. Yorumu ekleyen kişi kimliğini gizlemesi durumunda yapılan yorumlar onaylanmamaktadır. Köşe yazılarından ve yazılan yorumlardan www.cavuslu.org  Çavuşlu  Haber hiçbir şekilde sorumlu tutulamaz.