Siyaset her geçen dönem heyecanını biraz daha kaybediyor anlaşılan.

     Hem de ne kaybediş…

     Daha 10 yıl öncesinde siyasi mücadele tam bir şölen havasında geçerdi.

     Aday adayları, delegeler, mahalle temsilcileri, üyeler, aday adaylarının seçim büroları, partilerin seçim büroları…

     Özellikle seçim büroları insan kaynar, partili partisiz herkes oralara doluşur siyaset ve siyasetçinin itibarı tavan yapardı. Ama son yıllarda siyaset sadece medya üzerinden yürütülmeye çalışılırken  heyecan desibeli de düşmeye devam ediyor…

     Çünkü parti tabanlarının hakim genel merkezler üzerinde bir etkisi yok.

     Siyasette adayları artık delegeler, üyeler tabanlar değil tek seçiciler belirliyor.

     Dolayısıyla siyasetçide kendini onaylayana değil, kendisini seçene itibar ediyor.

     Gözler, kulaklar tabanda değil, tavanda yani genel merkezlerde ve genel başkanların iki dudağı arasında oluyor.

     Böyle olunca tabanın rol model olmaktan öte hiçbir özelliği de kalmıyor.

     Rol modellerde pek fazla değişmeyince siyasette hareket de, bereket de olmuyor.

     Bu iktidar partisinde böyle, ana muhalefet partisinde böyle, küçük muhalefette böyle…

     Medyanın gözü bile  parlamento içerisinde temsil edilen üç partide.

     Ya diğerleri…

     Onların baraj sorunu var ve yine onların seslerini duyurma sorunu var. Finansmanı güçlü olanın sesi daha çok çıktığı içinde güçlü ve doğru olanın o olduğunu düşünmeden edemiyor sokaktaki vatandaş.

     Sanki onlarda değişen fazla bir şey olacak.

     Böyle olunca siyaset ve siyasetçiler arasında kendine yer arayanların tercihi de doğal olarak “Uydum kalabalığa” yönünde oluyor…

     İnanmazsanız şöyle bir bakın çevrenizdeki siyasi gelişmelere…

     Ak Parti adayları ziyarette, CHP adayları ziyarette, MHP adayları bile ortalıkta pek fazla görünmüyorlar..

     Diğerlerinin de zaten bu bağlamda çok ciddi bir iddiaları yok…

     Son elde ne hareket var, nede bereket!.